اسلام ، دین حکومت است . آموزه های دینی ما به روشنی دلــیل بر این

   مدعاست.اما بررسی دقیق و مو شکافانه متون اسلامی نشان میدهد که

   اسلام بیشتر از آنکه بر ((تن ها)) حکومت کند و سلطه ی بر مردم را

   با اقتدار سیاسی پیشه نماید در پی حکومت بر دلهاست .

   اصول این نوع حکومت و کشورداری همان مبانی سیـــاسی حکومتی

   اسلام است و مبانی سیاسی نظام علوی ، چیزی جز مبــــانی مدیریت

   اسلامی نیست .

   اسلام ، آیین نامه ی تکامل مادی و معنوی انسان است . بنیـــادی ترین

   عنصر این آیین نـــــامه محبت است . نقش محبت در تحــقق حکومت

   اسلامی و برنامهایی که دین الهی برای پیشرفت جامعه انســــانی رقم

   زده است به حدی است که امــام محمد باقر علیه السلام دین اسلام را

   جز محبت نمی داند و می فرماید :

   هل الدین الا الحب ؟ آیا دینداری ، جز محبت و مهرورزی است ؟

   ازنگاه علی علیه السلام نیزستونهای اصلی اسلام واصول برنامه های

   تکامل آفرین آن بر پایه ی محبت خداوند است . چنان که میفرمـــایند :

   اسلام ، دیـــــن خداوند است که آن را برای خود برگزید و به دیده ی

   عنایت خویش، آن را بپرورید،و بهترین آفریدگان خود را ویژه ی آن

   ساخت و ستون های آن را بر دوستی خود استوار داشت .

   پیشوایان دینی و رهبران راستین سیاسی امت اسلامی ، جلوه هـــای

   محبت مردم به آفریدگارند و مهرورزی مردم به آنـــان ، مهروزی به

   خداست . بر این اســاس ، پایگــاه اصلی حکومت اسلامی ، فراتر از

   بیعت و رای مـــردم است . حکومت اسلامی ریشه در عشق و محبت

   مردم دارد. و این است راز آن همه تــــاکید قرآن و احادیث بر محبت

   اهل بیت علیه السلام.

   البته واضح است که محبت ، امــری دستوری نیست . چنین نیست که

   بتوان انســـــــان را با بخشنـــامه ای بر خلاف کشش درونی  او ، به

   مهرورزی به کسی یا چیزی واداشت.

   انسان ،عاشق زیبایی هاست.عشق به زیبایی در اعماق جان انسان است

   او به گونه ای فطری همه ی زیبایی های مادی ومعنوی را دوست دارد

   از این رو اگر بینش ، منش و کردار کسی را زیبـــــا دید ، به او عشق

   می ورزد و اگر نازیبا دید از او روی برمی تابد.

   این مقتضای فطرت انسان است . مگر اینکه فطرتش دگرگون شده باشد.

   از این جا میتوان دریافت که راز تاکید بر محبت اهـــل بیت و فلسفه ی

   وجوب دوستی آن بزرگواران ، ترغیب به شناخت واقعی آنهاست .

   چرا که منش،رفتار و تعامل آنان با مردمان، آن سان زیبـا وکشش آفرین

   است که شنـاخت واقعی آنــان باعث دلبستـــگی و وابستـــــگی میشود .

   نمی شود  آن همه زیبــــــایی نهفته در رفتار علی (ع) را دید ، شناخت

   اما به او عشق نورزید .مگر اینکه کسی وجدان انسانی اش را از دست

   داده باشد و فطرت پاک و پیراسته اش را آلوده کرده باشد.

   راز آن همه شیدایی ،شیفتگی و دلدادگی مردمان به علی (ع) همین است.